In NRC schreef ik een stukje over goed personeelsbeleid. Naar aanleiding van een eerder artikel van Menno Tamminga over het tekort aan personeel.
Hoewel ik zijn betoog voor ‘ouderwets, fatsoenlijk’ personeelsbeleid onderschrijf, laat hij een belangrijke voorwaarde voor het vinden en binden van personeel nog onderbelicht.
De financieel gedreven leiders, die Tamminga beschrijft, zien een arbeidscontract namelijk vooral als een transactie en de medewerker als productiefactor. Dat een medewerker om te beginnen gewoon een mens is, wordt dan over het hoofd gezien.
En bij mensen gaat het juist om relaties, niet om transacties. Medewerkers verlaten ook eerder een baas dan een bedrijf. Omdat de relatie met die baas niet (meer) klopt.
Vinden en binden van personeel vraagt vooral om ander leiderschap. Wat mij betreft kan een verplichte portie 'relatietherapie' dan ook geen kwaad.
Lees hier het hele stuk.