"We zijn het toch eens?", zei mijn toenmalige baas dwingend. Het was geen vraag maar een dienstorder. "Nee, we zijn het helemaal niet eens." zei ik, "maar wees gerust, dat staat de uitvoering van je opdracht nu niet in de weg."

Vorige week moest een Kamerlid opstappen, omdat hij zich volgens de top niet aan de partijdiscipline had gehouden. Dat betekende in dit geval: je mag niet iets anders vinden dan het partijstandpunt.

NRC vergeleek die partijdiscipline met de communicatie van bedrijven: we hebben in het openbaar één verhaal en die boodschap wordt door onze woordvoerder vertolkt.

Hoewel die strategie best begrijpelijk is, loop je zo aan twee kanten risico. 

In eigen huis krijgen verschillen van inzicht minder ruimte. De gewenste eenheid naar buiten, slaat dan naar binnen. Dat belemmert zorgvuldige besluitvorming. 

Maar ook de buitenwereld neemt je minder serieus. Want ieder weldenkend mens snapt dat in een team verschillende opvattingen leven. Die hoeven een gezamenlijk besluit echter niet in de weg te staan.

Zo kan ik prima leven met een ander besluit dan ik zelf zou hebben genomen. Maar mijn mening hoeft daarvoor toch niet te veranderen? Dat het in de praktijk nu eenmaal zo werkt kun je toch gewoon uitleggen? Of zie ik iets over het hoofd?