Om die vraag draait het meestal bij lastige vraagstukken die maar niet opgelost worden. Het valt ook niet mee om je eigen belang ondergeschikt te maken aan een hoger, maar vaak wat abstracter doel.

Die eerste schrikreactie herken ik wel.

Want als iemand een voor mij ingrijpende verandering voorstelt, dan is mijn eerste reflex: oh nee! Daar weet mijn huisgenoot alles van. Hij is nogal van de onverwachte 'wilde' ideeën. Aan zijn aftrap hoor ik dan al dat er iets komt wat me de gordijnen in gaat jagen.

Niets menselijks is mij vreemd.

Toch komen wij er thuis wel uit. Door niet meteen een veto uit te spreken. Door na het eerste kabaal gewoon eens te gaan kijken wat eigenlijk het voorstel is. En welk hoger doel daar mogelijk mee gediend zou kunnen zijn, voor ons allebei.

Ik hoop van harte dat het bij de arbeidsmarktvoorstellen van Hans Borstlap ook zo gaat. Niet ouderwets uitruilen. Daar is zijn plan te samenhangend voor. Maar over de eigen belangen heen springen. Om weer te komen tot een evenwichtige arbeidsmarkt. Dat levert ons allemaal op de langere termijn veel meer op dan de 'eigen' kortetermijnwinst.

Individueel een stapje terug en samen een grote stap vooruit. Waarom niet?